Of het nu over een najaarstorm, een mentale storm,
een storm in een glas water of een heuse pandemie gaat,
iedereen heeft zo zijn eigen manier om er mee om te gaan.
Waar Odette, de najaarsstorm in september net voor heel wat schade heeft gezorgd in de haven,
zorgde de de eerste covid-19-piek er net voor dat de storm even ging liggen.
De projecten op het werk vielen even stil, want een verpleegafdeling vragen om een volledig nieuwe werkwijze te hanteren bovenop de coronagekte zou wat te veel van het goede zijn.
's Avonds gaan wandelen met de honden betekende midden op de straat lopen en stilte overal waar je ging. Muisstil was het, zonder het continue geblaar van langsrijdende voertuigen.
Op het fietspad moest je overdag dan weer niet zijn. Hondenpootjes en peleton na peleton aan plotse wielerterroristen gaan namelijk niet zo goed samen.
Daarnaast vielen ook alle Rode Kruis-diensten, bijeenkomsten en andere vergaderingen weg. Overvolle agenda's maakten plaats voor oeverloze vrije weekends.
Of beter: sportevenementen en festivals maakten plaats voor de door mij fel gemiste vnz-havenpontons.
Een boekje lezen op het dek, gaan wandelen met de honden (maar niet op de dijk, want als het even kan, laten we het mondmasker toch liever in onze zakken zitten), een ritje op het reuzenrad meepikken met de havenbuddies of een golfje meepikken onder zeil. Op zee kan covid-19 ons niet raken en lijkt het ook helemaal niet te bestaan.
Want het leven is zoveel mooier als je van minpunten pluspunten kan maken.
Matshona Dhliwayo zegt het al:
'A sailor is not defined as much by how many seas he has sailed than by how many storms he has overcome.'
Ik kies er voor om niet bij de pakken te blijven zitten.
Jullie toch ook?
